Redactionele Inleiding VA-Magazine / Vruchtbare Aarde 2-2007

image
Home

Salon
Filmzaal
Keuken
Tuin
Reisverhalen
Archief
Links

Atelier


Editie 3-2007

image

Themanummer mens - kind - natuur




Editie 2-2007

image
Dit nummer los bestellen

Redactionele inleiding:

image

In editie 2-2007: Interview met de Duitse komiek en tv-presentator, Hape Kerkeling, die vrienden en familie verbaasde met zijn plan een achthonderd kilometer lange route in Noord-Spanje te gaan lopen. Een gesprek met Hape Kerkeling in zijn woonplaats Düsseldorf.

Op pad: praktisch

Hoeveel kan er eigenlijk in een rugzak? En is één paar schoenen genoeg? En kan ik een ezel meenemen? In VA 2-2007 de mooiste boeken en websites, plus een schat aan praktische tips.

Babette’s verfijnde dis

Tweede film in VA’s filmtoptien: de ongelooflijke schoonheid van Babette’s Feast van Gabriel Axel.

Een moedige vrouw

Al Gore vergeleek Dode Lente qua impact met De Negerhut van Oom Tom. “Rachel Carson heeft ook mijn belangstelling voor het milieu gewekt.� De 100e geboortedag van de Amerikaanse biologe Rachel Carson.

Zeven Heuvelen

Sommige liefhebbers spreken over de mooiste wandeling van Nederland: een ‘pittige’ route van 17 km rond Beek-Ubbergen.

Hondje in de regen

Jaren geleden is het alweer, dat onze tante Nolly aan kwam zetten met een verslag van een 2500 kilometer lange tocht van Bussum naar Compostela door twee zestigers, vergezeld van hun hondje. De huisarts had hen nog bemoedigend toegesproken: “Luister eens, iedere kruk kan naar Santiago lopen, als je er maar de tijd voor neemt.�

Mijn tante had dit Bussumse verslag al drie keer achter elkaar gelezen. Nu was het mijn beurt. Gelijk al bij de eerste beschrijvingen van hun regenachtige overnachting in een nat tentje in de Lage Vuursche, nog nauwelijks verder dan de eigen achtertuin, kwam de vraag op: Wat is toch de magie van deze weg? Waarom wandelt iemand naar Santiago?

De twee Bussumse vrienden vroegen zich dat volgens mij na een paar dagen ook af. In de buurt van de Belgische grens klopten ze op de poort van een klooster. Na zoveel regen en met al die kletsnat geworden kleren aan hun lijf waren ze toe aan een dak boven het hoofd en een adempauze. Of ze gereserveerd hadden, vroeg de dienstdoende pater. Nee, dat niet, maar stond in het Evangelie van Johannes niet dat iedere klop op de deur een klop van de Heer kan zijn? In dit klooster waren ze er blijkbaar zeker van dat dit tweetal met hondje onmogelijk de Heer kon zijn, want het luikje werd weer dichtgeklapt en bleef dichtgeklapt.

Het plaatselijke café bood troost, in meerdere opzichten. “Laat me denken�, sprak de waard peinzend. “Kamperen, hè? Bij mijn zuster kan het niet. Een omgevallen grasspriet is al genoeg om haar uit haar doen te brengen. Maar wat zeggen jullie, is een plek op de grond al goed genoeg? Heb nog even geduld tot tegen twaalven, dan is de feestruimte hierachter helemaal voor jullie.�

Waarom lopen jaarlijks honderdduizend pelgrims naar Santiago de Compostela als ze ook het vliegtuig of de trein hadden kunnen nemen? De vraag wordt vaak, maar is desalniettemin verkeerd gesteld. Het gaat niet om Santiago als stad, maar om Santiago als doel. En eigenlijk gaat het helemaal niet om Santiago. “Vraag het honderd pelgrims, en je zult er niet wijzer van worden,� zegt de Nederlandse pelgrim Ricky Rieter na haar eigen tocht. “Het mag vreemd klinken, maar de pelgrim zelf weet niet precies waarom hij gaat. Telkens als ik er woorden voor zoek, ontglipt me de diepste betekenis.�

De spirituele weg naar Santiago de Compostela doet dan ook in menig opzicht denken aan het labyrinth in de kathedraal van Chartres, kronkelend naar het midden, de kern, het centrum – grillig, onvoorspelbaar, vol teleurstellingen als het beoogde doel ineens verder weg lijkt dan ooit. Hape Kerkeling – die in editie 2-2007 uitvoerig aan het woord komt over zijn ervaringen – zegt: “Onderweg naar Hontanas kom ik langs veel opgebroken straten. Zo voel ik me ook: hier breek ik iets af, daar probeer ik iets op te bouwen. De Camino schijnt dagelijks mijn innerlijke gesteldheid te weerspiegelen.� De opgave waar de pelgrim elke dag opnieuw voor staat, zo weet Kerkeling nu heel zeker: Wees jezelf en niet meer of minder dan dat. “De opgave zelf is eenvoudig, de uitvoering moeilijk.� En: “Hoe langer ik op de Jacobsweg loop, hoe prettiger ik me voel. Misschien nader ik niet alleen Santiago, maar ook mezelf.� Veel leesplezier met de nu volgende Compostela-pagina’s.

Bovenstaande is de redactionele inleiding tot editie 2/2007. Een verkorte versie van het interview met Hape kerkeling is hier te lezen.