Redactionele Inleiding VA-Magazine / Vruchtbare Aarde 3-2010

Foto Vruchtbare Aarde
image
Home

Salon
Filmzaal
Keuken
Tuin
Reisverhalen
Archief
Links
Atelier


Foto Vruchtbare Aarde



Foto Vruchtbare Aarde

Editie 3-2010

image
Dit nummer los bestellen

Redactionele inleiding:

image

In editie 3-2010 o.a.:

Johan Kramer

Interview met de maker van films als The Other Final, Sing for Darfur en Johan Primero.

Juan Nuñez del Prado

Peruaanse antropoloog vertelt over zijn leerperiode bij een drietal Andes-meesters, het energetische wereldbeeld van de Inka's en de oude Inka-profetie.

Slapen bij de buren

De Amerikaanse auteur Peter Lovenheim over een intrigerend buurtproject dat Julia Roberts gaat verfilmen.

Houdhaten van de poes

Frans Olofsen over dubbelhartige menselijke gevoelens voor de poes. En de grote kijkhits op YouTube.

Verborgen schoonheid

“Op een dag in het najaar draaide de wind naar het zuidwesten en begon gierend de bladeren van de bomen te rukken, terwijl hij regenvlagen voor zich uit dreef,� aldus de opening van een Bommelverhaal uit 1967. Een mooie beginzin die, tussen de winderige regels door, een aangename sfeer oproept. Het begin van een guur avontuur. Maar het is net alsof we om de hoek het haardvuur van Slot Bommelstein al horen knapperen; ook al zullen critici opmerken dat er nergens melding wordt gemaakt van enig haardvuur.

En gelijk hebben ze.

Ik herinner me mijn ontmoeting met Marten Toonder in Laren. Hoe opgetogen ik na dat interview het Rosa Spierhuis uitliep. Het gevoel ‘goud’ in handen te hebben gekregen. Onder de indruk van de breekbare verschijning die zich niet van zijn stuk liet brengen door de verpleegkundige die zijn kamer binnenstapte en uitriep: ‘Mijnheer Toonder, uw medicijnen’.

Zijn rust bleef me bij. Een soort intensiteit die de ruimte vulde. Ja, waar die intensiteit dan wel niet te vinden was? In de lucht wellicht? Geen idee eigenlijk. Een goede typiste zou de bandopname uitwerken. En dan zou de letterlijk uitgetypte tekst kant-en-klaar opgenomen kunnen worden in Vruchtbare Aarde.

Een aantal dagen later lagen de dichtbedrukte vellen papier op mijn bureau. Ik zie mezelf nog zitten. Sprakeloos kijkend naar de resten van het gesprek waaruit veel van het ‘goud’ verdwenen leek.

Er zat niets anders op dan opnieuw te beginnen. In gedachten teruggaand naar de ontmoeting, naar de gewaarwording van ‘ruimte’ – om van daaruit het verhaal opnieuw op te bouwen.

De schrijver, journalist Rudy Kousbroek zei ooit dat een goede fotograaf in de roos schiet door er net naast te mikken. Mooi geformuleerd! Hij doelde daarbij op de verborgen schoonheid van het Paleis voor Volksvlijt. “Het mooiste gebouw dat ooit in Amsterdam heeft gestaan.�

Hij sprak over het geluksgevoel dat verborgen schoonheid kan oproepen. Maar… is niet alle schoonheid versluierd? Wie in een gedicht niet tussen de regels door kijkt, ziet een opeenstapeling van woorden. En bij een opeenstapeling van woorden, steen en staal, komt men licht in de verleiding de hele boel maar op te ruimen, om er een andere stapel voor in de plaats te leggen. Zoals is gebeurd met het Paleis voor Volksvlijt.

Kousbroek: “Bij het bekijken van de foto’s van de sloop word ik nog steeds aangegrepen door machteloze woede. De meest extreme daad van vandalisme in Amsterdam na de oorlog, die eigenlijk bestraft zou moeten worden – zoals ook met ander vandalisme gebeurt.� Hij sprak de wens uit dat glanzende Nubiërs de stadsbestuurders met karwatsen zouden dwingen alles weer op te bouwen. Hoewel hij er allesbehalve gerust op was dat ze daarin ook zouden slagen.

Zoals ook niet is gezegd dat wijzelf in de toenmalige tijd – in die situatie, op dat moment, in de huid van de ander – de schoonheid wel hadden onderkend.

Echter, wie nu de beelden van dit gebouw op zich in laat werken en kijkt naar de doos die ervoor in de plaats is gekomen (Nederlandse Bank) begrijpt waarom Wim T. Schippers en nogal wat anderen zijn blijven ijveren voor de verhuizing van de koude bunker rond het Nederlandse goud. Het ‘andere’ goud moest terug. Op internet is het Paleis van Volksvlijt inmiddels al wel herbouwd in een driedimensionale constructie.

Elders in dit nummer vertelt de Peruaanse antropoloog Juan Nuñez del Prado over het Inka-goud. In dit geval een goud dat eeuwenlang bewaard is gebleven hoog in de Andes.

Volgens projectontwikkelaar Rudy Stroink is de tijd rijp om de oude ingenieursmentaliteit aan de kant te zetten en met liefde naar de stad te leren kijken. Een mooie gedachte. In deze Vruchtbare Aarde vindt u hopelijk nog meer van dergelijke gedachten.


Bart Hommersen
Het bovenstaande vormt de redactionele inleiding tot VA's herfsteditie 3/2010. Ons eerste interview met Marten Toonder is hier na te lezen. Het tweede interview verscheen in VA 3-2003. Meer informatie over het Paleis voor Volksvlijt vind u hier.