Redactionele Inleiding VA-Magazine / Vruchtbare Aarde 2-2009

image
Home

Salon
Filmzaal
Keuken
Tuin
Reisverhalen
Archief
Links

Atelier


Editie 2-2008

image
Biologische thee uit China



Editie 2-2009

image
Dit nummer los bestellen

Redactionele inleiding:

image

In editie 2-2009: aandacht voor de Verloren Tuinen van Khajuraho, ooit een ecologische bron van inspiratie in de wijde omgeving Lees verder»

Priona Tuinen

Onder de eeuwenoude eikenbomen van Schuinesloot ligt een tuin waar de planten uit zichzelf lijken te groeien. Lees verder»

Kris Tomelei

Een wandeling met de vrouw achter Bewust Wandelen en de Tuin van hEden.

Mooiste tuinen

De favoriete tuinen van de redactie van het tuintijdschrift Onze Eigen Tuin. Lees verder»

Don Quichot

Theaterregisseur Bert Baarten haalde Don Quichot naar Holland omeen aantal  vastzittende patronen te doorbreken. Lees verder»

Warm en geborgen

Soms stel ik me de verbijstering voor van een imaginaire Marsbewoner die de nieuwste editie van Vruchtbare Aarde naar de drukker ziet gaan. Een heel tijdschrift dat via een telefoonlijn wordt verzonden. Ja, we leven in magische tijden. Waarom verbazen mensen zich over de kunsten van een handoplegger of een homeopathische genezer als ze zonder blikken of blozen complete boeken, foto’s, muziek en videobeelden in een telefoonlijn laten verdwijnen?

Ik heb de tijd nog meegemaakt dat de opgemaakte editie van VA naar de drukker moest worden gebracht. Altijd in vliegende haast. Een wilde spurt het station van Deventer uit, gevolgd door een taxirit van een kwartier en het geklap van drukkersdeuren; maar even later ook de opluchting als de klus weer geklaard was. Tijd voor een rustgevend bezoek aan een bijzonder etablissement in het hartje van de oude drukkersstad.

Na een slopende deadline leert een mens de stilte waarderen. En stil was het in dat muziekloze café tegenover de Waag – op het grote marktplein van Deventer. Een stilte waarin het geluk besloten lag in het staren naar voorbij rijdende fietsers en het uitwisselen van wat woorden met een andere cafébezoeker. Op een dag waarop de zon uitnodigend naar binnen scheen, kreeg ik opeens zin in een fietstochtje langs de IJssel. Even later, gezeten op een prachtfiets met achttien versnellingen, bedacht ik me hoe wonderlijk het was dat ik zelfs de naam van de eigenaar van de fiets niet kende, zoals de cafébezoeker mijn naam niet had gevraagd.

De herinnering aan dat stille café kwam onwillekeurig in me op bij het lezen van de column van H.C. Moolenburgh elders in dit nummer. Prachtige woorden. “Ik kijk in de mooie ogen van mijn geliefde. Stilte omringt ons – warm en geborgen. Aarzelend zeg ik iets. Het is even stil. Dan zegt zij iets. Alles wat in dit leven echt belangrijk is, wordt vanuit de stilte geboren en keert daarin weer terug.�

Ja, zo is het. Op de een of andere manier maakt het uit of onze handelingen gebed zijn in die stille achtergrond – alsof ons doen en laten pas dan echt geworteld is. Alsof het leven een voortdurend tevoorschijn komen is van gedachten, gevoelens en handelingen, opkomend uit en vervolgens weer oplossend in de stilte. Vergeten we die stille achtergrond, dan lijkt het alsof gedachten en handelingen een zelfstandig leven op eigen benen zouden kunnen leiden.  

Het is dit thema dat de Vlaamse BD-tuinder Johan D’hulster vol humor uitwerkt in een prachtig dagboek – maar dan toegepast op de landbouw. Tienduizend jaar lang, zegt hij, onderkende India het belang van een beschaduwende achtergrond en een vruchtbare ondergrond voor zijn landbouwgewassen. Met het winstgevend kappen van bomen verdween die vanzelfsprekende bedding volledig uit beeld. “En zonder bomen krijg je een uitputtingslandbouw, die maximaal vijftig jaar stand kan houden en daarna leidt tot woestijnvorming,� zegt D’hulster.

In de Priona Tuinen in Schuinesloot deed Henk Gerritsen een vergelijkbare ontdekking. Een tuinontwerp dat geen rekening houdt met zijn natuurlijke bedding, zei hij, mist niet alleen schoonheid, maar is zelfs een leugen. De tuinier wordt daarmee een leugenaar. “Altijd beweert hij dat de verlepte pioenroos er gisteren nog adembenemend bijstond, dat de luizenkolonie in de rozen heus weer vanzelf verdwijnt en dat de enorme bos brandnetels achterin de border met opzet intact is gelaten voor de vlinders.�
Zo’n leugenaar wilde Henk Gerritsen niet zijn.
En wie wil dat wel?

Bart Hommersen
Bovenstaande is de redactionele inleiding tot editie 2/2009.