|
|
|
|
|
|
De
Priona Tuinen
|
|
 De tuin als strijdtoneel, vol tegenslag, gezwoeg en
geploeter, geschoffel en gifspuiten. Een strijd die steeds opnieuw
verloren wordt. Met een schok realiseert de bezoeker van de Priona
Tuinen in Schuinesloot zich hoeveel frustratie er gaat zitten in het
najagen van onwezenlijke dromen. Eindeloze gevechten die steeds opnieuw
moeten worden gevoerd omdat we zo nodig een beeld uit ons hoofd willen
realiseren dat tegen de natuur ingaat. Een interessante spiegel.
Blijkbaar hoeft het leven niet noodzakelijkerwijze te verlopen op de
manier waarop we denken dat het zal verlopen. Lees verder »
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
Favoriete tuinen
|
|
|
|
Een sprookje valt de Engelse
tuin rond Prospect Cottage
moeilijk te noemen. Gelegen op een
kiezelstrand, in de schaduw van een immense kerncentrale. Toch was
filmmaker Derek Jarman onmiddellijk verkocht bij het zien van een
vissershut met gele luiken, en besteedde hij vanaf dat moment al zijn
energie aan het vergroenen van het geliefde stukje strand rond zijn
nieuwe huis. Jarmans tuin geldt als een van de vijf inspiratiebronnen
van het eigenzinnige tuintijdschrift Onze Eigen Tuin. Lees verder »
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
Don Quichot
helpt Holland
|
 |
|
|
“Don
Quichot is me altijd heel dierbaar geweest. De ridder en zijn
schildknaap verbeelden twee kanten van de menselijke natuur. Men treft
ze ook aan in onze twee hersenhelften.” Aan het woord is regisseur Bert
Barten die de legendarische held Don Quichot naar
Holland haalde voor een openluchtspektakel. Don
Quichot brengt de vastgelopen natie weer in beweging. “In mijn beleving
wordt ware grootheid alleen gevonden daar waar mensen hun leven
belangeloos in dienst stellen van een hoger doel: iemand stijgt boven
zijn eigen zwakheid uit en zet alles op het spel.” Lees verder ».
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
Krachtplekken in de natuur
|
 Nee, voor Kris
Tolomei geen TomTom. Ze zou het jammerlijk betreuren nooit meer te
kunnen verdwalen. Op de wandelingen die ze jarenlang organiseerde langs
oude krachtplekken in de natuur, vertrouwde ze op eigen kompas. De
laatste tijd ontwerpt ze nieuwe krachtplekken voor opdrachtgevers in
Nederland en België. Al wandelend maken we kennis met de vrouw
achter Bewust Wandelen en de Tuin van hEden. Zonder navigatie
vanzelfsprekend: “Hoewel ik voor de zekerheid altijd chocola en een
zakmes bij me heb, want je weet maar nooit...”
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
Een sprookje als steun
|
|
|
|
Zo vanzelfsprekend is het
voor haar dat sprookjes een mens in tijden van nood kunnen helpen dat
Anje Robertson even met de mond vol tanden komt te zitten. Waarom
sprookjes zouden kunnen helpen? Haar eerste reactie is dat ze daar geen
antwoord op heeft. “Het is toch logisch...” Maar kennelijk toch ook
weer niet zo logisch. “Als ik om mij heen kijk, ken ik eigenlijk ook
niet zo heel veel mensen die naar sprookjes grijpen als het niet zo
goed met ze gaat.” Een poging woorden te vinden bij de zegeningen van
oeroude zielenbeelden. Interview met de voorzitster van een stichting
die zich vanuit de antroposofie met sprookjes bezighoudt.
|
|
|
Zie ook de kinderboekrubriek van Amalia Baracs in
elke VA-editie
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
Kookboek van niets
|
|
 Na vijf jaar
kloosterleven keerde Marja Timmer terug tot een leven als kunstenaar.
“In de
zenboeddhistische training is het koken een zeer belangrijke taak
binnen het klooster. Haar ervaringen in de kloosterkeuken verwerkte ze
tot een kookboek van niets. Ik doe gewoon wat ik moet doen, zonder iets
te doen! Ik kook de groente en ik doe niets. Ik was de sla en ik doe
niets. Ik snijd de uien en ik doe niets.”.
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
Madonna van
de kersenboom
|
|
 |
Selma Sevenhuijsen is terug bij het Lago di Bolsena. Samen met twintig
Zwitserse vrouwen gedenkt zij het huwelijk tussen de hemelgod en de
aardegodin dat in Etruskische tijden jaarlijks aan de oevers van dit
meer werd gevierd. "Bij een
stenen altaar eren we de Dame van het Meer, met een offerande van
cirkels van rozen, kersen, koekjes en steentjes, en in het centrum een
korenaar. Ariadne’s draad naar de rituele steen onder de kerk in
Aquapendente, alsof ik teruggezet ben naar de tijd dat de Etruskische
priesters en priesteressen in hun rituelen dit soort energetische
verbindingen maakten."
|
|
|
|
|
|
|
Net alsof de caféhouder druk op de ketel wil
zetten, en zegt: bestelt u nog
eens wat. Het kan anders. Compleet anders zelfs. In Coffee Corazon komt
helemaal niemand langs. Niet om het koffiekopje weg te halen en niet om
het te brengen. Tenminste, zolang je er niet om vraagt. Corazon huldigt
een
intrigerende filosofie. Gasten moeten, als ze dat willen, een uur
ongestoord met een boek kunnen zitten lezen. Een boek dat Corazon ook
nog kan leveren. 
