VA 2-2024 | Levensverhalen van een tuinman

Beschrijving

Het liefst ben ik onzichtbaar

Het leuke aan de tuinverhalen van Jan Graafland is dat je er geen tuin voor nodig hebt. Zelfs geen balkon. Zijn tuinverhalen zijn levensverhalen die ons helpen ruimer om ons heen te kijken. Wie eenmaal oog heeft voor de samenhangen in de tuin, leert ze ook daarbuiten op waarde te schatten. In die zin stimuleert hij ons allemaal met een bredere blik om ons heen te kijken. En beginnen we geleidelijk te beseffen hoe belangrijk die grotere verbanden zijn voor onze gezondheid en de toekomst van onze maatschappij. Een inspirerend bezoek aan de hoofdtuinier van Weleda.

Over dromen en vertelkunst

Als het even kan vraagt Sholeh Rezazadeh mensen die ze tegenkomt naar hun droom van de afgelopen nacht. ‘Vaak weten ze het niet. Maar soms leer je mensen zo beter kennen dan met welke andere vraag ook.’ Een ontmoeting met de Iraanse schrijfster die in 2015 de liefde volgde en naar Amsterdam verhuisde. Even later volgde ze opnieuw haar hart door, na een studie Geneeskunde in Iran, voor het schrijverschap te kiezen – en dat in een taal die haar aanvankelijk zo hard in de oren klonk dat ze dacht dat iedereen in Nederland boos is. Een serie fijne reflecties op de Nederlandse cultuur en de waarde van dromen en verhalen.

Wij en de ander

Hoe vreemd het ook mag klinken, maar de aan Marina Abramović gewijde overzichtstentoonstelling in het Stedelijk Museum was niet de aanleiding om in onze lente-editie over haar werk te schrijven. Die expositie was alleen maar een prettige toevalligheid. Minder prettig waren de opzeggingen die we in de daaropvolgende weken ontvingen van enkele lezers, onder verwijzing naar de persoon Marina Abramović. Reacties die inspireerden tot het schrijven van een briefessay.

Stad van het Vuilnis

Een van de ontroerendste ervaringen in zijn leven, vond de Frans-Tunesische kunstenaar eL Seed (1981) zijn onderdompeling in de wereld van de vuilnisophalers van de Egyptische hoofdstad Caïro. Een ervaring die zijn vertrouwen in de mens ‘herstelde en versterkte’. Hij ervoer het contact met de zelfbenoemde vuilnisophalers van Caïro zelfs als een weldaad, verwijzend naar hun eerlijkheid, vergevingsgezindheid en vrijgevigheid. Met een immens kunstwerk zette hij hun arbeid in het licht. Als inspiratie koos hij deze woorden: ‘Wie het zonlicht helder wil zien, moet eerst zijn ogen uitwrijven.’

Kwestie van perspectief

Aan kindertekeningen is prachtig te zien dat ‘kloppend perspectief’ de mens niet aangeboren is. Het vermogen om perspectief te tekenen – waarbij objecten kleiner worden afgebeeld naarmate ze verder weg zijn – ontwikkelt zich pas rond de leeftijd van negen tot twaalf jaar. Onze voorouders deden er in de late middeleeuwen zelfs 250 jaar over om het onder de knie te krijgen. Hoe is het mogelijk dat het zo lang heeft geduurd? Wil Uitgeest bespreekt drie grote overgangen in de schilderkunst.

Kan kunst de wereld redden?

Voor veel nomaden is het landschap waarin ze leven doordrenkt met spiritualiteit, zo merkt Tamar tijdens haar reizen. ‘Momenteel ben ik in Australië waar de Aboriginals van mening zijn dat de hele natuurlijke wereld bezield is. Opgegroeid in een maatschappij waar zulke opvattingen vaak als koekoe worden bestempeld (‘weer zo’n boomknuffelaar!’), valt het me op met hoeveel eerbied en respect mensen in animistische gemeenschappen de natuur vaak behandelen.’

Zevenblad en jicht

Zevenblad werd door de Romeinen overal in Europa aangeplant om de legers te voeden. Een  makkelijk plantje dat flink doorwoekert als het eenmaal groeit. En waar je vervolgens ook nauwelijks meer van afkomt: om die reden wel ’tuinmansverdriet’ genoemd. Wat te doen tegen een overvloed aan zevenblad? Heel simpel: opeten! Jaap Huibers over een gezond, lekker en zelfs geneeskrachtig kruid.