VA 1-2023 | Zien zonder ogen | Iris Huizing

Beschrijving

Zien zonder ogen

Zien zonder ogen? De wereld om ons heen waarnemen met een lichtdicht masker op dat onze ogen compleet afsluit? Bij volwassenen niet onmogelijk, maar veel jonge kinderen blijken niet meer dan een zetje nodig te hebben om dit ‘vergeten’ vermogen te activeren, en vervolgens een boek te lezen of een puzzel te maken. Op bezoek bij Iris Huizing, die in Nederland sinds 2018 kinderen op dit pad begeleidt. Het allermooist vindt ze dat dit ‘heldere zicht’ gepaard gaat met meer innerlijke rust, intuïtie en creativiteit.

Voedsel is overal

‘We leven in een wereld vol geschenken die simpelweg voor het oprapen liggen,’ aldus Robin Wall Kimmerer in VA’s vorige editie. ‘Wat een toeval,’ berichtte Tamar Valkenier vervolgens vanuit Australië. ‘Mijn moeder stond erop mij een boek te sturen als cadeau en ik heb om Kimmerers boek gevraagd: Een vlecht van heilig gras.’ Mooie opmaat naar een enthousiast artikel over de kunst van het wildplukken. Tamar: ‘Hier in Australië zegt een bekend wildplukker altijd streng: Niets wat je plukt is gratis voedsel, het is een geschenk.’

Laatsten in de vrouwenlijn

Hoe weinig weten we van het vrouwenerfgoed van eigen bodem, realiseerde danscoach Anneke Wittermans zich op enig moment. En hoe weinig weten we van de informatie die ‘binnenlangs’ van grootmoeder op moeder op dochter op kleindochter wordt doorgegeven. ‘Elke vrouw in de lange lijn van voormoeders is een filter die een deel van de stroom doorlaat. Als laatste twijg aan een tak vangt de laatstelijner meer licht en tegelijk is ze kwetsbaar.’ Een ode aan de laatsten in de vrouwenlijn.

Nomadisch gezin

Op een terras aan het station in het Italiaanse stadje Ivrea zit Zoë Joncheere te wachten op haar vriendin Valérie – die België een aantal jaren geleden verliet voor een reizend bestaan. Onlangs streek ze met haar gezin neer in een klein Italiaans huisje in Piëmonte. Genietend van de puurheid van de kinderen en hun zang in het Engels, Greccano, Farsi, Ladino en Occitaans beschrijft Zoë het wel en wee van een nomadisch vijftal.

De strooppot

Eens in de zoveel tijd keert Wil Uitgeest terug naar haar geboortegrond, het eiland Texel, om na een lange wandeling koers te zetten naar het huisje van stroper/visser Hannes … Mocht u ooit een nacht doorbrengen in de Texelse stolpboerderij ‘De Strooppot’, dan weet u na het horen van Hannes’  waanzinnige verhaal hoe deze boerderij aan zijn naam is gekomen.