‘Zing
jij maar niet meer mee, want jij zingt vals!’ Woorden van de
juf
op de lagere school. Van schrik en schaamte heeft Mirre Bots haar mond
dertig jaar niet meer open durven doen, althans niet om te zingen.
Stembevrijder Jan Kortie kijkt anders naar de menselijke stem dan de
juf van toen. “De ziel wil zingen,� zegt hij. En: “Iedereen
kan zingen. Zingen gaat altijd over
kwetsbaarheid. Maar als mensen beginnen te improviseren, ontstaan er
cadeautjes van schoonheid en bezieling.�
Goudse
lichtjes
Zijn
taak als
stadsdichter startte Jan Graafland met een gedicht over de meidoorn bij
de Sint-Janskerk. “Gouda heeft plekken die zo oud zijn, zo sterk!� In
het dagelijks leven is de stadsdichter oppertuinman van Weleda.
Een
gesprek over de kleine dingen des levens, Gouds licht, Ramses Shaffy,
klamboes, verstilde waterlopen en de verborgen kant van het waterleven.
“Jammer, dat we geen jonge watertjes achter hun moeder aan kunnen zien
zwemmen.�
Liefdesverklaring
aan Tati
“Hoor het zachte geklots van het
water. Zie hoe de serveerster zich vergist en bij het cafétafeltje
aankomt met de bestelling van een ander.� Natuurlijk vallen
kleinigheden ons meer op na het zien van een film van Jacques
Tati. “Hijzelf was een meester in het
kijken,� zegt filosofe Ann Meskens. “Als Tati op een terrasje
mensen observeerde, zag hij het meest van iedereen.� Een
liefdesverklaring aan Tati’s relativerende kijk op het
leven. Info»
De
helende taal der goden
Op
vijfjarige leeftijd had ze haar keuze al gemaakt voor een Zuid-Indiase
school. “Het plezier
waarmee ik kinderen zag spelen, alsof iedereen hier een hele leuke tijd
doormaakte. Tot een bepaalde leeftijd moet eigenlijk elk kind ‘breed’
worden
opgevoed. Dan wordt vanzelf duidelijk wat
echt bij een kind past." Wat bij Anuradha Choudry paste, was Sanskriet.
Inmiddels reist ze de wereld rond als enthousiast pleitbezorger van de
oude Indiase
godentaal. “Klanken die ons in balans brengen, de gezondheid bevorderen
en het bewustzijn verruimen.�
De
weldadige traagheid van Suriname
Europeanen
zijn opgegroeid met de gedachte dat snelheid altijd positief is. Maar
op
reis door Suriname vraagt Albert Hennipman, vormgever van Vruchtbare
Aarde, zich af of het oponthoud bij de Commewijne rivier wel
zulk
slecht nieuws is. Staande aan de rivieroever blijkt iedereen ineens
tijd te hebben. Een verslag in woord en aquarel van het overweldigende
gevoel van vertraging en ongeorganiseerd zijn
zoals Hennipman dat in Suriname beleefde. “Als een schilderij waar je
lang
naar kijkt, dat steeds meer blootgeeft en alsmaar mooier wordt.�