Tous Les Soleils | Philippe Claudel

15,00

Regisseur Philippe Claudel putte inspiratie uit de Italiaanse komedies van de jaren 60/70, met hun magie, waarin alles samenkomt. Humor, tragiek, emoties, verdriet, het clowneske en dramatiek. Een film met oog voor het geheel, voor de context waarbinnen alle leven zich afspeelt. Een film die ons eraan herinnert dat alle mensen met draden aan elkaar verbonden en dat we andere mensen nodig hebben om te worden wie we zijn. I

1 op voorraad

Beschrijving

Wat een mooie, aangename kijkervaring is Tous les Soleils. Snel schakelend tussen glimlach, lach en traan. Herkenbare karakters die hun weg proberen te vinden in het leven, met alle bijbehorende ups en downs, fouten en emoties. Een recensent uitte na het uitkomen van de film kritiek omdat er voor een komedie te weinig komedie in zou zitten. Geweldig! Het leuke van Tous les soleils is nu juist dat de film niet te vangen is binnen dergelijke zelf benoemde schotten en nauwe begrenzingen. Regisseur Philippe Claudel putte inspiratie uit de Italiaanse komedies van de jaren zestig/zeventig. Films die voor hem pure magie uitstralen en waarin alles samenkomt. Humor, tragiek, emoties, verdriet, het clowneske en dramatiek.

Fascinerend vond Claudel het hoe menselijk een film op die manier kan zijn. ‘Eigenlijk een stuk samengebald leven. In anderhalf uur is een heel mensenleven weer te geven. Een hele reeks emoties kunnen zo gedurende zeer beperkte tijd naast elkaar bestaan. Zonder zwaarte. Zonder al te expliciete moraal. Zonder belerend te zijn. Gewoon een heel prettige film.

Kijk je na de aftiteling van Tous les soleils terug op de kijkervaring van zo-even, dan lijken we wat meer oog te hebben gekregen voor het geheel, voor de context waarbinnen alle leven zich afspeelt; alsof alle mensen met draden aan elkaar verbonden zijn. Een context waarbinnen ze natuurlijk soms noodgewongen botsen, om even later ook weer een duw in de rug mee te krijgen.

Philip Claudel legt in een bij de dvd gevoegd interview uit dat hij in deze film de positieve kant van de mensheid als vertrekpunt heeft genomen. ‘In veel moderne films wordt de nadruk gelegd op negatieve hoofdpersonages, gekwelde figuren, mensen met een slechte inborst of verkerend in een beroerde negatieve situatie. Ik had zin om iets totaal anders te doen en een film te maken rond mensen die ‘goed zijn’,  die tijd aan anderen besteden. Voor mij heel belangrijk: de boodschap van solidariteit.

Philip Claudel plaatst kanttekeningen bij de populaire neiging om het positieve element in films te ridiculiseren. Alsof het opwekken van een fijn gevoel een negatieve lading zou hebben. ‘Maar het is juist iets heel menselijks.’ Als voorbeeld noemt hij de klassieker It’s a Wonderful Life van Frank Capra uit 1946. Het verhaal van een engel die de wanhopige hoofdpersoon laat zien hoe de wereld eruit had gezien zonder hem; hoe zijn bestaan dramatische situaties een positieve draai heeft gegeven. It’s a Wonderful Life is zo’n positieve film die je als mens optilt en inspireert, wil Claudel maar zeggen.

Claudels eigen hoofdpersonage, Allessandro, is iemand net als wij. Alles behalve perfect. Een mens die niet alles uit het leven haalt. Charmant en slim, goed in zijn vel zittend, maar opgesloten in zijn verdriet en zijn celibaat als weduwnaar en vader. Maar het leven gaat door. Ook al probeert Allessandro volop op de rem te staan. Pas als zijn dochter rondloopt met vlinders in haar buik, worden de scheuren in Alessandro’s ziel zichtbaar, zoals de Filmkrant mooi opmerkt in een recensie. ‘Hij geeft haar te weinig ruimte. Het is een overbezorgdheid die voortkomt uit een onverwerkt verlies.

En dan hebben we het nog niet eens gehad over de prachtige muziek waarin Tous les soleils is gedrenkt. Prachtig verweeft Claudel de Tarentella in zijn beeldverhaal ‘volksmuziek uit Zuid-Italië. Claudel zegt in een interview: ‘In 2002 hoorde ik de muziek voor het eerst en meteen verkeerde ik in volledige extase over hoe mooi ik het vond. Rond diezelfde tijd hoorde ik over een soort legende. De Tarentella muziek zou volgens dat verhaal een genezende werking hebben voor onder meer hoofdpijn. Deze legende diende als inspiratie voor mijn film. De liedjes zijn heel levendig en hebben een hoog tempo. Ik wilde deze muziek niet alleen maar gebruiken als achtergrondmuziek, maar het juist een prominente rol geven in de film. De muziek moest zelf een soort personage worden. Toen begon ik me voor te stellen (mede dankzij deze Italiaanse muziek) hoe het zou zijn voor Italiaanse mensen om in Frankrijk te wonen. Ik stelde me een muziekdocent voor van Italiaanse afkomst die lesgaf in Straatsburg, wiens leven gehavend is door het verlies van zijn vrouw, vijftien jaar eerder.

Wat wilt u dat mensen onthouden na het zien van Tous les soleils?
‘Ik wil mensen eraan herinneren dat we andere mensen in ons leven nodig hebben om te worden wie we zijn. Zonder die anderen zijn we niks. Ook mensen die overleden zijn kunnen nog steeds belangrijk zijn in ons leven en dat is ook niet verkeerd. Ik heb hier namelijk een persoonlijke ervaring mee. Twee jaar geleden is mijn vader overleden. Het lijkt wel of hij nu op dit moment meer aanwezig is in mijn leven, dan hij daarvoor was. Raar eigenlijk, toch? Ik denk elke dag aan hem en soms hebben we zelfs een conversatie. Dat geeft voor mij innerlijke rust.’

Onlangs zei de Belgische psychiater Dirk De Wachter in een interview dat hij het tegenwoordig populaire, ongebreidelde nastreven van materiële rijkdom een groot probleem vindt. ‘Hoe beter we het materieel hebben, hoe meer we onszelf verliezen in onze gelukscocon. Het is mooi als mensen iets willen bereiken, maar dan moet het op zijn minst een beetje betekenis hebben voor een ander. We vergeten die ander nogal eens. Het denken in egocentrische structuren gaat lijnrecht in tegen het wezen van de mens. Spinoza zei het al: de mens is verbonden. Of: de mens is met de ander.’

Wie zich aangesproken voelt, kijke Tous les soleils. Een lichte film, met een verrassende diepte.

Een proeve van de prachtige muziek uit de film, Silenzio d’amuri van Lucilla Galeazzi, L’Arpeggiata, Christina Pluhar, Marco Beasley:

Extra informatie

Gewicht 1 g
Regisseur

Philippe Claudel

Jaar

2011

Taal gesproken

Frans-Italiaans

Ondertiteling

Nederlands

Filmduur

87 minuten